Over vertrouwen en nabijheid in de jeugdzorg – en hoe je in iedere rol het verschil kunt maken

Bij D3 geloven we dat kinderen niet alleen professionals nodig hebben, maar vooral ook mensen die er écht zijn. Mensen die met warmte, rust en echtheid verschil maken.

Zo begon Stefanie een jaar geleden als gastvrouw. Zonder ervaring in de jeugdzorg, maar met een groot hart. Voor de kinderen was ze al snel méér dan een medewerker. Ze noemen haar gewoon: “tante”.

In dit interview vertelt Stefanie hoe ze die bijzondere plek in de groep vindt, waarom juist die rol zoveel toevoegt in de begeleiding, en wat het betekent om door kinderen zélf erkend te worden als iemand die verschil maakt.

Hoe begint jouw reis bij D3?

Een paar jaar geleden zat ik thuis, als alleenstaande moeder van drie kinderen. Ik had een moeilijke periode achter de rug en wilde dolgraag weer aan het werk, maar ik wist niet hoe of waar. Zelf heb ik vroeger ook in de jeugdzorg gezeten, dus diep vanbinnen wist ik: dáár ligt mijn hart.

Toen wees een vriendin me op de vacature van gastvrouw bij D3. Ik besloot te reageren en dacht nog: waarom zouden ze mij aannemen, ik heb zo lang niet gewerkt? Maar het gesprek ging goed en ik werd aangenomen. Vanaf dat moment voelde ik: dit is mijn plek.

Wat betekent de rol van gastvrouw voor jou en voor de kinderen?

Voor mij gaat het altijd om de kinderen. Ieder kind heeft een verhaal, ieder gedrag komt ergens vandaan. Ik kan hun problemen niet oplossen, maar ik kan er wél zijn.

‘Ik kan kinderen een stukje steunen op weg naar volwassen worden. Hoe moeilijk hun pad ook is, ik hoop dat ze later terugkijken en denken: dit was niet alleen slecht – er waren ook momenten die oké voelden.’

Als gastvrouw ben ik er op een andere manier dan de begeleiding. Ik heb geen formele rol in rapportages of begeleiding, waardoor kinderen mij anders benaderen. Ze weten: bij mij kun je gewoon binnenlopen met je verhaal. Soms vertrouwen ze me dingen toe waarvan ik denk: ‘Oei, dit had ik misschien niet hoeven weten.’ Maar dat laat vooral zien: ze vertrouwen mij écht.

‘De kinderen zien mij niet als iemand die hun gedrag beoordeelt, maar als iemand die er gewoon voor ze ís. En dat maakt verschil.’

Hoe ervaren kinderen jouw rol als gastvrouw?

Wat mij raakt is dat kinderen mij vaak ‘tante’ noemen. Voor mij voelt dat als respect, maar ook als erkenning: jij hoort bij ons. Het is niet zomaar een bijnaam. Het zegt iets over de band die er is.

‘Als ik binnenkom en kinderen zeggen: “We hebben je gemist dit weekend!”, dan weet ik dat ik er écht toe doe.’

Voor de kinderen maakt het niet uit wat er op mijn contract staat. Voor hen ben ik degene bij wie ze terechtkunnen. Voor hen ben ik ‘tante’.

Kun je een moment noemen dat je nooit meer vergeet?

Een jongen die naar huis gaat, kijkt me aan en zegt: ‘Dankjewel voor alles.’ Voor mij voelt het gewoon als mijn werk, maar voor hem betekent het veel meer. Dat zijn de momenten die me bijblijven.

Of een meisje dat later, als ze al in een andere instelling woont, vraagt of ze mij mag bellen. Van alle mensen die ze kent, wil ze mij spreken. Dan denk ik: wow, ik beteken echt iets voor jou.

Wat voegt de rol van gastvrouw toe in een team?

Kinderen hebben het al zwaar genoeg. Soms is het belangrijk dat er iemand is die wat losser kan zijn, die met ze kookt, lacht of gewoon even een rondje loopt. Als ik merk dat een kind erdoorheen zit, haal ik het er even uit en zeg ik: ‘kom we gaan even wat bakken’. Dan krijgt dat kind de aandacht die het nodig heeft, terwijl de groep rustig verder kan.

‘Als gastvrouw breng ik rust, lucht en een stukje normaliteit. Omdat ik geen formele begeleider ben, voelen kinderen vaak dat ze me makkelijker in vertrouwen nemen.’

Dat maakt ook de begeleiding sterker. Als ik een kind even uit de groep haal, krijgt de rest de ruimte en kan een collega verder. Zo vullen we elkaar aan.

Wat leer jij zelf van de kinderen?

Dat ieder kind uniek is. Dat je altijd verder moet kijken dan het gedrag. Achter elk kind zit een verhaal dat gehoord wil worden.

‘Ik leer om geduldiger te zijn, om nieuwsgierig te blijven naar wie een kind écht is. En ik leer dat nabijheid vaak belangrijker is dan de perfecte aanpak.’

Hoe hoop je dat kinderen jou later herinneren?

Als de tante van de groep. Degene die rust brengt en positiviteit in soms hele moeilijke situaties. En misschien ook als degene die altijd lekker kookt – want samen eten is zó belangrijk.

‘Rond de tafel komen de verhalen los. Iedereen hoort iedereen, iedereen mag er zijn. Dat maakt een huis een thuis.’

Je maakt nu de stap naar een BBL-traject en straks jeugdzorgwerker. Hoe voelt dat?

Eigenlijk is dit altijd mijn droom: werken met jongeren. Dat ik nu de kans krijg om de opleiding te doen, voelt als erkenning. Ze zien dat ik dit kan. Natuurlijk vind ik het spannend, want ik ben lang niet meer naar school geweest. Maar ik ga ervoor.

Ik wil als begeleider wel dezelfde Stefanie blijven die ik als gastvrouw ben. ‘Rustig, toegankelijk, positief – iemand bij wie kinderen zich gezien voelen.’

Slot

Stefanie’s verhaal laat zien dat haar waarde niet zit in een functietitel, maar in wie ze ís. Kinderen noemen haar niet voor niets tante. In die ene naam zit alles: warmte, vertrouwen en de ervaring dat er iemand is die onvoorwaardelijk aan hun zijde staat.

Bij D3 noemen we haar een parel – niet omdat ze doorgroeit, maar omdat ze laat zien dat menselijkheid het verschil maakt.