Hoe een paar bokshandschoenen jongeren helpen weer contact te maken met zichzelf.

Ruim een half jaar geleden begon Jochen met het geven van bokstrainingen bij D3. Wat begon als een experiment, begint inmiddels voet aan de grond te krijgen. Tijd voor een update: hoe gaat het nu? Wat ziet hij gebeuren in de lessen?

“Ik was een lopende tijdbom”

Toen Jochen begon met boksen, was hij zelf nog een jonge gozer die worstelde met verlies, chaos en opgekropte energie. “Ik was een lopende tijdbom,” zegt hij zonder omweg. “Je wist nooit wanneer ‘ie afging.” Die onrust heeft hij leren temmen met zijn vuisten. Om zijn hoofd leeg te maken, keuzes te leren maken, en het verschil te voelen tussen impuls en intentie. Nu, jaren later, geeft hij bokstraining aan jongeren bij D3. Niet om hen te leren vechten, maar om hen iets mee te geven wat hij zelf ooit vond: rust, ritme, regie. Van vuist naar vertrouwen! In zichzelf en anderen.

“Soms komen jongeren oranje-rood binnen, en lopen ze groen weer naar buiten.”

Boksen als spiegel

Boksen is voor Jochen geen doel, maar een middel. “Soms zijn we maar vijf minuten echt aan het boksen. De rest is ruimte maken. Voor een gesprek, voor een uitlaatklep, voor even ademhalen.”

Een jongen met weinig zelfvertrouwen liet hij een video zien van een combinatie die ze samen hadden geoefend. “Hij keek zichzelf terug en zei: wow, dat ziet er eigenlijk best goed uit. Toen zag ik die trots. Die heb ik naar de groep gestuurd. Later hoorde ik dat hij thuis voor de spiegel die video bleef kijken.”

Een andere jongere kwam binnen met zoveel spanning in zijn lichaam, dat je het al in zijn gezicht en mimiek kon zien. “Hij liep letterlijk vast. En dan zie je, als we samen aan de slag gaan, hoe alles langzaamaan zachter wordt: zijn schouders, zijn blik, zijn hele houding.”

“Boksen is eigenlijk een reis door je lichaam. Jongeren zitten zoveel in hun hoofd. Ik help ze terug te landen.”

Jochen leert jongeren niet vechten. Hij leert ze voelen. Grenzen, spanning, kracht, ritme. Met spanning in je lijf, kan je nooit goed boksen. Dus: “Waar voel je stress? In je schouders? In je kaken? Oké, adem eens rustig in door je neus en uit via je mond. Laat die schouders eens hangen. En dán gaan we boksen.”

Levenslessen uit de ring

Wat Jochen zijn jongeren meegeeft, zit vaak in kleine zinnetjes. Puur, direct, toepasbaar.

Zoals deze:

• “Blijf niet hangen in wat fout gaat. Dertig seconden later ligt er alweer een nieuwe kans.”
• “Je hoeft niet altijd op 100% te draaien. Op 70% kun je ook functioneren.”
• “Discipline is soms gewoon doorgaan. Op komen dagen, ook als je hoofd zegt van niet”
• “Winnen is een kwestie van blijven staan. Wie leert incasseren, leert ook blijven staan”
• “Blijf niet in je hoofd hangen, je vindt rust en balans als je je lijf leert te voelen”

Die lessen zijn gegroeid in de ring, maar bedoeld voor het leven. En dat voelen jongeren. Ze openen zich. Lichamelijk, emotioneel. “Ik ben geen begeleider. Ik ben iemand die ze laat zien wat boksen voor je kan doen. Misschien ben ik voor sommigen een luisterend oor. Voor anderen een spiegel. En als het goed is: voor iedereen een beetje steun in de rug.”

Een onafhankelijke rol die deuren opent

Juist omdat Jochen geen onderdeel is van het vaste team, ziet hij dat jongeren anders met hem praten. “Ik heb geen belang. En dat maakt mij voor sommigen veiliger. Ze durven zich dan net wat meer te laten zien.”

Soms gaat het gesprek over suïcidale gedachten. “Dan boksen we, of juist niet. Soms praten we alleen. En soms weet je samen iets te doven wat te zwaar is om alleen te dragen. Maar de meeste jongeren lopen lichter naar buiten dan ze binnenkwamen.”

Ook jongeren die van nature stiller zijn, reageren. “Juist jongeren die zich niet laten zien, kunnen veel baat hebben bij boksen. Daar gebeurt groei van binnenuit.”

“Van vuisten naar (zelf)vertrouwen – dat is voor mij de winst”

Voor wie is boksen geschikt?

Jochen is daar helder over: boksen is niet voor iedereen. “Er moet wel motivatie zijn. Ik leer je niet vechten, ik leer je iets over jezelf. Je moet willen ontdekken.”

Toch benadrukt hij dat boksen niet alleen is voor jongeren met agressieproblemen. “Kijk niet alleen naar de jongeren die lawaai maken. Juist die stille jongen in zijn schulp heeft soms het meeste te winnen met boksen.”

Zijn droom? Boksen op elke locatie

Wat Jochen hoopt voor de toekomst, is simpel: meer ruimte, meer jongeren, meer zichtbaarheid.

“Mijn droom? Een eigen bokslocatie op elke D3-locatie, waar jongeren zichzelf mogen worden.”

Hij wil ook medewerkers uitnodigen om mee te doen. “Boksen is goed voor iedereen. Ook voor begeleiders die altijd met anderen bezig zijn. Even zelf terug in je lijf. Of samen met een jongere: boksen als vertrouwensopbouw. Als verbinding.” En, grote kans dat je het nog leuk vindt ook!

En waarom niet een clinic per locatie? “Organiseer gewoon met je cluster en jongeren een leuke proefles buiten in het gras! Wie zin heeft, sluit aan. Zo simpel kan het zijn. Iedereen leert ervan en samen heb je een leuke middag.”

En tot slot…

Voor wie twijfelt: Jochen is bereikbaar. Voor begeleiders, voor orthopedagogen, voor jongeren zelf. “Als je denkt: die jongen of dat meisje zou echt kunnen groeien van boksen, trek aan de bel.”

“Boksen in een middel. Soms boksen we, soms boksen we iets anders voor elkaar.”