Een gesprek met Sylviënne, jeugdzorgbegeleider bij D3, crisisgroep 15-jaar

Sylviënne werd op haar dertiende uit huis geplaatst. Nu begeleidt ze zelf jongeren in de jeugdzorg. Op de crisisgroep bij D3, met een missie: perspectief bieden.

Maar dat ging niet vanzelf. Sylviënne koos er bewust voor eerst ervaring op te doen buiten de jeugdzorg, in de ouderenzorg en verslavingszorg. “Misschien was ik er toen nog niet klaar voor,” zegt ze. Nu staat ze stevig, met afstand én betrokkenheid.

Wat haar verhaal bijzonder maakt: Timo en Anne, ooit haar mentor en gedragswetenschapper, zijn nu haar collega’s. Een bijzondere cirkel die rond is gegaan, en een bewijs dat herstel, groei en gelijkwaardigheid écht mogelijk zijn in de jeugdzorg.

In dit gesprek deelt ze haar verhaal, haar inzichten en vooral haar hoop.

Waar begon jouw verhaal in de jeugdzorg?

Toen ik dertien was, ben ik uit huis geplaatst. Ik kreeg een gesloten machtiging, maar er was geen plek op een groep. Dus zat ik twee jaar in een jeugdgevangenis. Pas op mijn zeventiende kwam ik op de Hoenderloo Groep terecht. Daar voelde ik me voor het eerst een beetje gezien. Maar eigenlijk was het al laat. Ik had geen school, geen werkervaring, ik wist niet eens hoe een pinpas werkte. Ik had gewoon niks.

“In m’n dossier stond dat ik gesloten geplaatst werd om ‘maatschappelijke ontsporing te voorkomen’. Maar ik was 13. Hoe kan een kind van 13 nou een gevaar zijn voor de maatschappij? Niet ik was het gevaar, het was alles wat mij overkwam. Maar dat stempel… dat draag je. En de wereld gaat je er ook naar behandelen.”

Wat neem jij als ervaringsdeskundige mee in je werk?

Ik weet hoe het voelt als niemand je echt ziet, als je alleen wordt beoordeeld op je gedrag of je dossier. Die ervaring maakt dat ik jongeren anders kan benaderen.

“Een moeder is niet altijd een mama. Dat lijkt een klein verschil, maar voor een kind kan het alles betekenen.”

Ik zie en voel dingen die je alleen snapt als je het zelf hebt meegemaakt. Dat maakt mijn blik aanvullend, niet beter, maar anders.

Hoe kijk je naar het systeem van de jeugdzorg?

Jongeren komen binnen met een dik dossier. Alles staat erin. Maar soms staan er zulke zware woorden, dat je je afvraagt: welk kind komt hier straks binnen?

“Lees het dossier. Maar vergeet het als je met dat kind gaat werken.  Zie hem of haar als een blanco blaadje.”

Als je vanuit angst of oordeel werkt, voelt een kind dat. Dan ben je niet meer wie het kind nodig heeft. Natuurlijk moet je risico’s kennen. Maar je moet ook los durven laten, zodat je écht naast het kind kunt staan.

Wat wil je jongeren meegeven die nu op een groep wonen?

Dit is niet het einde. Waar je nu bent, hoeft niet je eindstation te zijn. Ook in een crisis heb je keuzes, hoe klein ook. Je zit nu in een lastige fase, maar dat betekent niet dat dit je hele leven bepaalt! Hoe onmogelijk het nu ook lijkt, jij staat zelf aan het stuur.

“Je moet ergens beginnen. Of je nou die stap nu zet of over vijf jaar…  je moet ‘m ooit zetten.”

Als je niks verandert, blijft alles zoals het is. Dus blijf niet hangen in wat anderen fout deden, maar kijk: wat kan ík doen? Een andere reactie, een iets ander besluit, een keer wel opstaan. Elke kleine stap telt. Want daar begint het mee, met jezelf die ene keuze gunnen.

Wat zie jij als jouw rol tegenover jongeren?

Ik ben geen ouder, maar wel een vervangende opvoeder. Iemand die er wél is, ook, of juist als het moeilijk wordt.

“Ook als ze niks willen. Ook als ze fouten maken. De volgende dag sta ik er weer.”

We kunnen geen liefde zoals thuis bieden, maar wel nabijheid. En vooral: gezien worden. Echt gezien. Ook dat je zegt: ‘Ik ben er voor je, maar jij moet die stap zetten.’ Want dáár begint herstel: in het moment dat ze zelf in beweging durven komen.

Wat heeft jou zelf geholpen om eruit te komen?

Heel eerlijk? Dat ik stopte met wijzen. Ik dacht lang: het is hun schuld dat ik geen diploma heb. Maar dat helpt niet.

“Als je blijft wijzen, komt dat diploma er ook niet. En die vrijheid ook niet.”

Pas toen ik die verantwoordelijkheid nam, kon ik verder. Dat geef ik nu ook door aan jongeren.

Wat is jouw droom voor jongeren en je werk?

Dat jongeren niet alleen rust vinden in crisisopvang, maar ook iets meekrijgen waarmee ze verder kunnen.

“Het is crisisopvang, maar dat betekent niet dat ze met lege handen weg hoeven te gaan.”

Thema-avonden, praktische vaardigheden, voorbereiding op zelfstandigheid, dat gun ik ze. Want anders blijf je 18 worden met 10-0 achterstand.

Wat wil je aan collega’s meegeven?

Blijf kritisch, maar oordeel niet vanuit papier. Ga naast het kind staan. En ook naast je collega.

“Wees professioneel. Maar vergeet nooit dat je ook gewoon mens bent.”

We doen dit werk niet alleen met ons hoofd, maar ook met ons hart. Dat is precies wat jongeren nodig hebben.

Sylviënne is een inspiratiebron. Niet ondanks haar verleden, maar juist dankzij. Haar verhaal laat zien dat verandering mogelijk is, als iemand je ziet en als jij zelf besluit de stap te zetten.

D3 – Van crisis naar perspectief

Bij D3 Crisis werken we aan meer dan rust en stabilisatie. Juist in crisistijd bouwen we aan perspectief.

Vanaf dag één zetten we in op het begrijpen van gedrag: inzicht in wat er speelt, waarom dat zo is en wat nodig is om verder te komen. Daarbij hebben we de optie om een complete verklarende analyse op te stellen, waar af en toe gebruik van gemaakt wordt.

We sturen op doorstroom binnen D3 of naar huis, om overplaatsingen te voorkomen. Zo bouwen we, ook in crisis, aan continuïteit en toekomst.